Czerwony Dwór w latach 1928-1938
| fb.com: | |
|---|---|
| opub.: | 2019-01-03, 12:46 |
| data powiązana: | 1935-11-05 |
| tagi: | XX-lecie międzywojenne Dokumenty Czerwony Dwór |
W latach 1928 – 1938 „Czerwony Dwór” dzierżawiony był na potrzeby miasta Warszawy. Komisja Rewizyjna m. st. Warszawy w 1935 roku kontrolowała treści umów.
Jako rzeczoznawców powołano adwokata J. Żaboklickiego oraz prokuratora Sądu Najwyższego w stanie spoczynku K. Strumpha. Protokół rzeczoznawców sporządzony został 5 listopada 1935 r.
Poniżej treść fragmentu z protokołu rzeczoznawców z dnia 5 listopada 1935 roku z czynności rewizyjnych dotyczących umów na najem lokali i dzierżawę nieruchomości na potrzeby Miasta.
Umowa dzierżawna na nieruchomość „Czerwony Dwór”
Dnia 20 kwietnia 1928 r. została zawarta umowa najmu na wyżej wymienioną nieruchomość „Czerwony Dwór”, położona w powiecie warszawskim, będącą własnością małoletniej Anny Olechnowiczówny. Nieruchomość składała się z 7 budynków poszpitalnych, zupełnie zrujnowanych i 30 morgów ziemi; została ona wydzierżawiona na 12 lat z tenutą dzierżawną po 18.000 zł rocznie. Oprócz kwoty dzierżawnej, Gmina m. st. Warszawy przyjęła na siebie podatki i remont budynków. Ten ostatni warunek wobec opłakanego stanu budynków, okazał się bardzo kosztowny, gdyż według zestawienia Instytutu Rodziny Marii w okresie czasu od 1928 r. do 1934 r. pochłonął zł 166.860,79. Cały ten wydzierżawiony obiekt miasto oddało bez umowy w bezpłatne posiadanie Instytutu Rodziny Marii, z tym, że Miasto płaci temu Instytutowi umówione kwoty pieniężne za całodzienne utrzymanie lokowanych tam dzieci przez Wydział Opieki Społecznej.
Przy wykonywaniu remontów ze strony Wydziału Opieki Społecznej nie była zupełnie brana pod uwagę konieczność i celowość dokonywania robót i remonty nie odbywały się drogą przetargów, ogłaszanych przez Miasto, a były dokonywane przez Instytut, któremu koszty remontów były zwracane w formie jednozłotowej nadwyżki na utrzymanie każdego dziecka w ciągu jednego dnia w zakładzie, w porównaniu do norm wypłacanych w tym czasie innym Zakładom, a nawet samemu Zakładowi w innym miejscu (początkowo było płacone po 3 zł zamiast po 2 zł dziennie, a potem wysokość tych opłat zmniejszała się). W ten sposób opłaty za remonty pochłonęły około – 150.000 zł, a z dodaniem do tego 30.000 złotowego subsydium, związanego również ze złym stanem wydzierżawionej posesji, suma którą Magistrat wyłożył poza tenutą na tę nieruchomość, wyniesie około 180.000 zł.
W ostatnich czasach, już za obecnych władz Zarządu Miejskiego, uzyskano korzystne dla Gminy m. st. Warszawy zmiany warunków dzierżawy, a mianowicie aktem rejentalnym z dnia 8.V.1935 r., termin umowy został skrócony o 2 lata, t. j. do 15.IV.1938 r. (zamiast 15.IV.1940 r.) i tenuta dzierżawna została obniżona z 18.000 zł do 14.00 zł rocznie. (jest to najprawdopodobniej błąd maszynowy - powinno być 14.000 zł rocznie - przyp. mój)
Antoni Widomski
Źródło: Sprawozdania Komisji Rewizyjnej m. st. Warszawy. Umowy na najem lokali i dzierżawę nieruchomości. Warszawa 1936; Protokół z czynności rewizyjnych dotyczących umów na najem lokali i dzierżawę nieruchomości na potrzeby Miasta. Sprawozdanie rzeczoznawców.
